Valse en ware hervorming in de Kerk

De discussie over het manifest Gelovigen nemen het woord in De Standaard

De artikelen 'Celibaat is historische fout' (p. 3) en 'Wat geloven die mensen nog?' (p. 14-16) in De Standaard van het weekend van 17-18 december geven geen goed inzicht in de problematiek die opgeworpen is door het manifest Gelovigen nemen het woord. Er wordt gesproken over een "debat tussen hervormers en conservatieven" alsof degenen die het manifest ondertekenden hervormingen willen doorvoeren in de Kerk, terwijl degenen die kritiek hebben op het manifest de bestaande toestand willen handhaven. Het probleem bestaat er m.i. in dat de ondertekenaars van het manifest onverantwoorde hervormingen willen doorvoeren en daardoor de juiste hervormingen bemoeilijken of zelfs verhinderen.

In het manifest "vragen parochianen, pastorale medewerkers, priesters en gewone gelovigen dat 'hun' kerk het priesterambt open zou stellen voor vrouwen en gehuwden". Hun woordvoerder, pastoor Vincent Duyck, suggereert dat de bisschoppen dat eigenlijk ook wel zouden willen, maar de hete adem van Rome in hun nek voelen en daarom er het zwijgen toe doen. Ook Jürgen Mettepenningen, die het manifest nochtans niet tekende, spreekt zich uit "voor het openstellen van het priesterambt voor gehuwde mannen en vrouwen". De conservatief van dienst daarentegen geeft op de vraag "Vrouwen of gehuwden zullen wat u betreft nooit priester worden?" het stellige antwoord: "Dat is beslist, dat moet men niet in vraag stellen. Johannes Paulus II heeft die vragen beantwoord."

Zoals ze hier weergegeven worden zijn de stellingnamen zowel van de 'hervormers' als van de 'conservatieven' zeer betwistbaar. Zie de webpagina met de discussie met de Guardian Angel:

http://www.leerhuislelie.be/actualiteit/manifest%20discussie.htm .

Enerzijds kan aan de eisen van de 'hervormers' om vrouwen priester te wijden en priesters te laten trouwen, onmogelijk tegemoet gekomen worden. Bisschoppen zullen nooit dergelijke hervormingen kunnen bepleiten, niet vanwege die hete adem van Rome, maar omdat op grond van het Woord Gods, dat in Schrift en Traditie tot ons is gekomen, deze hervormingen onmogelijk zijn. Anderzijds is het niet zo dat krachtens bv. de encycliek van Paulus VI over het celibaat (1967) of de afkondiging als katholieke waarheid door Johannes Paulus II dat de priesterwijding van vrouwen onmogelijk is (1994) alles bij het oude moet blijven zoals de 'conservatieven' willen. Er ligt dus (behalve ook dat wij nu op onze beurt missionarissen uit Congo of India zouden krijgen, zoals Andy Penne bepleit) nog een derde weg open, nl. die van de vanuit Schrift en Traditie verantwoorde hervormingen, die onze bisschoppen op het niveau van de wereldkerk kunnen bepleiten (zoals bv. zelfs kardinaal Schönborn al gedaan heeft), nl. priesterwijding van gehuwde mannen en diakenwijding van vrouwen. Daarover zou dringend het debat moeten gevoerd worden.

Ik denk dat deze twee hervormingen zich opdringen. Wat betreft het celibaat: het rapport-Deetman laat zien dat er een verband is tussen celibaat en seksueel misbruik ('noodseksualiteit'). Als slachtoffer van een milde vorm van misbruik (waarvoor de Kerk toch 2500 euro zou willen betalen, als ik een formulier zou invullen, quod non), als geëngageerde katholiek die meerdere plegers van gekend heeft, en als betrokkene bij iets wat men nu een doofpotoperatie noemt, weet ik al sinds lang dat het zo is als dat rapport beschrijft. Daarom denk ik dat het goed zou zijn als de koppeling tussen celibaat en priesterschap minder strikt zou zijn en gehuwde mannen priester zouden kunnen gewijd worden. Wat betreft het vrouwelijk diaconaat: de grote theoloog Yves Congar heeft gezegd dat, aangezien de vrouw geen priester kan worden, de Kerk naar andere wegen zal moeten zoeken om vrouwen beter aan bod te laten komen; ook hij is uitgekomen bij het vrouwelijk diaconaat (ook bv. Louis Bouyer). Recent heeft juist i.v.m. de misbruikcrisis Mia De Schamphelaere in een lezersbrief in Tertio terecht het vrouwelijk diaconaat bepleit.